Se puede enseñar a caminar a un bebe o acompañarle mientras aprende. Cerca de los dos años tods caminarán aunque habrá diferencias no evidentes pero si profundas.

En un territorio físico, la mayoría estará “normal”, aunque eso no significa que sus rodillas y su espalda, y toda su estructura, no se vean obligadas a reajustarse para equilibrar lo inesperado de unos brazos fuertes que te cogen de las manos, te ponen en pie, te impulsan hacia delante, te levantan en el aire cuando vas a tropezar… y todo cuando tu estabas la mar de a gusto a cuatro patas, intentando agarrarte a la pata de la mesa para alcanzar la vertical!

En un territorio emocional, relacional y cognitivo unas recibirán un mensaje de confianza, de responsabilidad y capacidad. Otras de miedo, debilidad y control.

Nosotrs sabemos qué tipo de desarrollo queremos para ntros, para nuetsras hijas y para nuestra comunidad. Un aprendizaje y una comunidad fuertes, confiadas, sin miedo al error, seguros de sus potenciales y lo saludable de sus deseos… Y así seguimos.

Cuando encuentre el video del niño bonzo, lo cuelgo.

Niño bonzo, el que se lanza escaleras abajo porque se ha acostmbrado a que alguien lo salve y un día… cataplum.

 

Orain urte batzuk, hegoamerikan nonbaiten, aseguradora batek egindako «ikerketaren» berri emon ziguten.

Antza, eskola istripuak zenabaki eta seriotasunean handitzen zioazen eta zergaiti baten bila, eskolatara joan ziren behaketan. Ikerketa -edo istorio- honetatik xelebrea dana ondorio hau da: Umeak -patioan edo klaseetan- lurrera erorteko momentuan besoak gora ipinten zituzten, norbait salbatu edo golpetik librako zituelakoan. Tipo marijaia. Eta nola ez, aurpegia apurtzen zuten lurraren kontra.

Eta hau zergaitik egiten daben galdetzean, aukera gutxi imaginatzen doguz…